Αν έλαβες τη διάγνωση του καρκίνου του παχέος εντέρου, είσαι πιθανότατα άνδρας άνω των 60 ετών, αφού οι πιθανότητες εμφάνισης του συγκεκριμένου καρκίνου είναι μεγαλύτερες στους άνδρες και στις ηλικίες άνω των 60 ετών. Ο μέσος κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του παχέος εντέρου καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου είναι 5%, με το 90% των περιπτώσεων να εμφανίζονται μετά την ηλικία των 50 ετών, εκτός αν υπάρχει συγκεκριμένη κλινική προδιάθεση, οπότε η ηλικία εμφάνισης είναι μικρότερη.
Τι θεραπευτικές επιλογές έχεις;
Αν διαγνώστηκες με καρκίνο του παχέος εντέρου, ο γιατρός σου θα χρησιμοποιήσει διάφορες μεθόδους για να αξιολογήσει την έκταση του καρκίνου. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται σταδιοποίηση και είναι σημαντική, προκειμένου να ληφθεί η σωστή απόφαση για τη θεραπεία. Το στάδιο του καρκίνου καθορίζει επίσης την πρόγνωσή σου. Από εκεί και πέρα, οι θεραπευτικές επιλογές σου είναι οι εξής:
Τοπική αντιμετώπιση του καρκίνου (χειρουργική παρέμβαση ή/και ακτινοθεραπεία): Η χειρουργική αντιμετώπιση στοχεύει στην αφαίρεση του πρωτοπαθούς όγκου. Το εύρος της χειρουργικής εξαίρεσης θα εξαρτηθεί από την τοπική επέκταση του όγκου. Αν η νόσος σου είναι προχωρημένη, η χειρουργική επέμβαση μπορεί να στοχεύσει στην αφαίρεση των μεταστατικών αλλοιώσεων.
Στην τμηματική εξαίρεση, ο χειρουργός θα αφαιρέσει το τμήμα του εντέρου σου όπου εντοπίζεται ο όγκος και θα συρράψει τα άκρα του εντέρου μεταξύ τους. Μαζί με το τμήμα του εντέρου, ο γιατρός θα αφαιρέσει τους λεμφαδένες της περιοχής και κάθε κομμάτι παρακείμενου οργάνου το οποίο διηθεί ο όγκος.
Χημειοθεραπεία: Η χημειοθεραπεία έχει ως σκοπό τον θάνατο των καρκινικών κυττάρων ή την πρόκληση βλαβών σε αυτά. Χορηγείται από του στόματος ή ενδοφλεβίως και δρα σε όλο το σώμα. Η κορωνίδα της χημειοθεραπείας για τον καρκίνο του παχέος εντέρου περιλαμβάνει φάρμακα που ονομάζονται φθοριοπυριμιδίνες, ως μονοθεραπεία ή σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα.
Βιολογική θεραπεία: Αναφέρεται στη χρήση ουσιών που έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να παρεμποδίζουν την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων. Σε αυτήν τη κατηγορία εντάσσονται τα μονοκλωνικά αντισώματα (bevacizumab, cetuximab, panitumumab), που δρουν κατά των αυξητικών παραγόντων των καρκινικών κυττάρων.
Ανοσοθεραπεία: Το τελευταίο διάστημα, η ανοσοθεραπεία έχει προστεθεί στην ογκολογική φαρέτρα.
Συνήθως, χρησιμοποιείται σε ασθενείς με μεταστατική νόσο και εφόσον τα καρκινικά κύτταρα έχουν ανευρεθεί θετικά σε γονιδιακές μεταλλάξεις (όπως η MSI-H) ή εμφανίζουν μεταλλάξεις στα MMR γονίδια.
Συνήθως, χρησιμοποιείται το Pembrolizumab και το Nivolumab, φάρμακα που στοχεύουν την πρωτεΐνη PD-1, η οποία «φρενάρει» τη δράση του ανοσοποιητικού συστήματος απέναντι στα καρκινικά κύτταρα.
Πρόκειται για πολύ καλά ανεκτές θεραπείες, που έχουν ελάχιστες παρενέργειες.
Ακτινοθεραπεία: Η ακτινοθεραπεία έχει ως στόχο να σκοτώσει τα καρκινικά κύτταρα μέσω ακτινοβόλησης με ιοντίζουσες ακτινοβολίες. Χρησιμοποιείται είτε μόνη της, είτε σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία, συνήθως για όγκους του ορθού.
Και μετά τη θεραπεία τι;
Δεν είναι ασυνήθιστο να εμφανίσεις άγχος, δυσκολία στον ύπνο ή κατάθλιψη, μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας σου. Οι δυσκολίες στη συγκέντρωση και η απώλεια μνήμης λόγω της χημειοθεραπείας θα χρειαστούν μερικές εβδομάδες να αποκατασταθούν.
Μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, η κυρία Σταυρίδη θα σου προτείνει εντατική παρακολούθηση, με τακτικές εξετάσεις (φυσική εξέταση, εργαστηριακές εξετάσεις, κολονοσκόπηση), με στόχο τον εντοπισμό πιθανής υποτροπής. Να θυμάσαι ότι η έγκαιρη διάγνωση μπορεί να εξασφαλίσει την ίαση ακόμη και σε περίπτωση υποτροπής.